Επάνω εις ένα των λόφων αυτών, τον γήλοφον του μετέπειτα Επαρχείου ήτο ο πύργος από τον οποίον ο Πύργος (κατά την παράδοσιν), πήρε την ονομασίαν. Δεν υπάρχει όμως, εξηφανίσθη από προσώπου της Πυργιακής γης μέσα σε μίαν ημέραν, Κυριακήν, του μηνός Ιουνίου 1825. Η Κατακρήμνισις εγένετο μετά την θείαν λειτουργίαν από το εκκλησίασμα, άνδρες, γυναίκες, παιδιά, που φανατίσθηκαν από την τοπική προπαγάνδαν και εκονιορτοποίησαν τον πύργον. Όχι ανευ λόγου. Εις υπάρχον έγγραφον, υπογεγραμμένον από όλους σχεδόν τους προύχοντας του Πύργου, γίνεται περιγραφή της “καταστροφής” του πύργου του Πύργου, που ήταν εις το Επαρχείον. Έγγραφον που διεσώθη και που συνέταξαν ο στρατηγός Γεώρ. Μήτζου (ή καπετάν Γιώργης) και οι δημογέροντεςτου Πύργου, αναφέρει εις τον βουλευτήν της επαρχίας του Πύργου Λυκούργον Ιω. Κρεστενίτην εις Ναύπλιον ότι κατόπιν ενυπνίου μιας ποιμένιδος απεφάσισαν να οικοδομήσουν δύο ιερούς ναούς του Προφήτου Ηλιού και του Αγίου Σπυρίδωνος εις Πύργον από το υλικό του πύργου που κατεκρήμνισαν.
Από το βιβλίο του Αύγουστου Α. Καπογιάννη: “Ο Πύργος της Ηλείας”